Dilekçeli Hayat

Dilekçeli Hayat

İnsan ara sıra evini yakmalı ve çıkıp seyretmeli” diyordu Şule Gürbüz. Ben de diyebilirim ki; “İnsan ara sıra kendini yakmalı ve kendinden dışarı çıkıp seyretmeli.

Birinin bir kötülüğünü affetmek, bedel ödemediği için aynı kötülüğü bir başkasına da yapmasına sebep oluyor. Bazen affetmek, bir başkasını dolaylı yoldan cezalandırmaya dönüşebiliyor.

Bilginiz, deneyiminiz, kültürünüzle insanları kendinizden uzaklaştırıyor ve yoruyorsanız, edindiğiniz hey şey zehirli ve rahatsız edicidir. Davranışlarınızı hoşgörü ile tamamladığınız takdirde güzelsiniz. Başka türlüsü sadece zulüm.

Sıkıca kapat kapıyı gerekince. Canın çektiği zaman sırtına kuş kanadı değiyormuş gibi dolaş yollarda. Yapabildiklerinin farkına var. Nasıl dik durduğunu hatırla tek başına… Umudunu kimseye bağlama ve kurtul iplerinden! Yürü gidebildiğince, dönüp bakmadan ardına.

“Fakat ben bütün gayretime rağmen, içinde bulunduğum hayata ısınamadım. Bu hayatı anlayamadım.” böyle der Macide, içimizdeki şeytan’da