Uncle Cemil

Uncle Cemil

Ne şehirlerin ruhundan söz edeceğim sizlere, ne de akla uygun önerilerim var sunacak.

Bu yazdıklarımın sahibi dayım. Evet, tuhaf geliyor size benim dayı sevgim.

Dayım çocukluk anılarımın her karesinde var,o çağlarda idolü olan kız çocuğunun, yaşamın her evresinde mutlaka kendine dönüştürdüğü tarafları vardır. Sizin baktığınızda kapı girişi olarak gördüğünüz yer, bizim için ilk kavgada sığındığımız güvenli bir limandır.Tanıdığım en zeki,en pratik ve insan ilişkileri her zaman mükemmel bir adamdı.

Saygı ile hayranlık arasında bir yerde durduğumu hatırlıyorum.

Özgür, kendini yaşama şeklini şimdilerde kendimde buluyor.

İzlediği Taş Devrini,Fred Çakmaktaşı hiç unutmuyorum

Teksas,Tommiks,çizgi romankitaplarını, gizli gizli okurken, anneannemin dayının okul kitapları demesine hala gülüyorum.Hafta sonları anneannemin evi,büyük ödül gibi. Dayımın on üç,ondört yaşlarımda, bayram hediyesi pembe mini eteğimi hiç unutmadım,emeğini sevgisini hikayesi sağlam,bir kitap gibi ara ara açıp okurum. Hayatınızın birey olmaya aday olduğumuzyıllarında, hikayesi sağlam aile büyüklerine denk gelmiş olması büyük şans.

Sevdiğinizi,kıymet verdiğinizi sevdikleriniz hayattayken söyleme şansınız olsun.Gelmiş geçmiş olsun dayıcım her zaman sevgimdesin…