İÇİNDE BİR YERLERDE

İÇİNDE BİR YERLERDE "Bir adam, çok büyük acılar içinde, doktora gitmiş. “Size nasıl yardımcı olabilirim?” diye sormuş doktor. “Her yerim acılar içinde doktor bey” demiş adam. Ne zaman şurama dokunsam, diye açıklamış parmağıyla kalbinin yakınında bir yere dokunarak, acıyor! Ve buraya dokununca diye eklemiş, burnuna dokunurken. Ayy orası da acıyor! Buraya dokununca demiş, göbeğine dokunarak, deli gibi acıyor! Sonra da göz kapağına dokununca, ayy diye inlemiş tekrardan. Bunun üzerine doktor adamı baştan aşağıya muayeneden geçirmiş. Sonunda, bayım demiş. “Bana gösterdiğiniz yerlerde hasta olan hiçbir şey bulamadım. Sorun şu ki, siz parmağınızı kırmışsınız!” Bazen hayatımız, gözümüze korkunç gözükür. Bizi mutlu edecek hiç bir şey bulamayız. Anlamsız gelir yapıyor olduklarımız. Tad vermez keyifle yaptığımız şeyler… Zorlanırız günü bitirmekte. Çileye dönüşür günlük rutinler! Bu zamanlar da, kendimizi yoklarsak umudumuzu kaybettiğimizi görürüz. Umut, vücutta ellerdir. Çünkü ellerimizi uzatırız dünyaya. Ellerimizle yaparız tüm işleri. Başıdır hareketin eller. Ve umut yoksa o eller her şeyi zorla yapar. İstemeden. Ellerini yitirmiş kişi, el görevi görecek yeni bir uzuv bulur kendine. Çünkü el olmadan hareket, hareket olmadan yaşam olmaz. Umutsuz yaşam olmaz. El, umutla beraber uzattımı dünyaya kendini, sihir yapar. Her işi çözer. Dönüştürür, değiştirir cennete çevirir… Yemek yapmak gibi. Yemek güzel olunca içine sevgimi kattım, derler ya. İşte, her işte umutla yapılır. Birinin elini sıkarken bile. Bir yeri silerken, ışığı yakmak için düğmeye dokunurken, yazıyı yazmak için harflerin üzerine basarken… Yani ne yapıyor olursan ol, bir sihirbaz olduğunu ve ellerinle dokunduğun her şeye can yani umut kattığını bil. Elim kolum kalkmıyor. Canım hiç bir şey yapmak istemiyor diyen kişinin umudu tükenmiştir. Her yeri acır, o kişinin… Bugün yeni bir gün! “Dün dünle gitti cancağızım Bugün yeni şeyler söylemek lazım” demiş Mevlana. Haydi yeni umutlara, yeni yarınlara, uzat ellerini! Size bir de Joe Dispenza’nın hayat hikayesini anlatmak istiyorum, bu konu üzerine. Joe Dispenza, modern düşünce ve motivasyon alanında tanınmış bir yazardır. Özellikle beyin bilimi, epigenetik ve kişisel gelişim konularında yazdığı kitaplarla tanınır. Kendi yaşam deneyimlerinden ve bilimsel araştırmalardan yola çıkarak insanların potansiyellerini nasıl maksimize edebileceklerine dair yöntemler geliştirmiştir. Dispenza, 1986 yılında bir kaza geçirir. Ve bu kaza sonrası omurgası altı yerinden kırılır. Doktorlar ona, bir daha yürüyemeyeceğini söylerler. Fakat o, kendini iyileştirmeyi başarır. Nasıl mı? Zihnini yöneterek! Ameliyat olmayı reddedip bunun yerine tamamen iyileştiğini hayal etmeye başladığını anlatan Dr. Dispenza, her omurunun iyileştiğini görselleştirerek omurgasını önce zihninde yeniden onarır ve daha sonra ayağa kalkarak işlerine, eğitimine devam eder. Zihnimi nasıl mı yönetir peki? Tabi ki umutla. Elsiz iş yapılır mı? Umut, her şeysiz bir şekilde olur da o olmadan olmaz… Elin kolun kalkmıyor mu? İçinde bir yerler de var bul onu! Her işe hevesli misin? Her yere uzanıyor mu ellerin? Çok daha fazlasını, çok çok daha fazlasını dilerim senin için…