GEL

GEL Babı Aziz adında, çok sevdiğim bir film var. Filmin ilk sahnesinde bir dede ve torun çöldeler. Dede; Babı Aziz… Torunu İştar’la her yerin aynı gözüktüğü, uçsuz bucaksız kum tepeleri üzerinde yürüyorlar. Babı Aziz kör olduğu için, İştar kolunda. Fakat İştar evine dönmek istiyor, yorulmuş... Soruyor dedesine; Ben eve dönersem, tek başına toplantıya nasıl gideceksin? Babı Aziz,cevap veriyor; -Ben yolumu bulurum. İştar -Ya kaybolursan? Babı Aziz -İnancı olan kişi asla kaybolmaz, küçük meleğim. İştar -Peki bu toplantı nerede? Babı Aziz -Bilmiyorum meleğim. İştar -Diğerleri biliyor mu? Babı Aziz -Hayır, onlarda bilmiyorlar. İştar -Peki bilmediğimiz toplantıya nasıl gideceksiniz? Babı Aziz -Yürümek yeterli küçük meleğim, sadece yürümek. Davet edilenler yolu bulacaktır… Aynı alemde mi yaşıyoruz hepimiz? Yoksa birileri, başka bir aleme ulaşmış da oradan bize çağrı mı yapmış. Bir yol var görünmez. Başka bir dünya var da kapısı nerede? Kimler davet edilmiş? Bu toplantı nerede? Seni davet eden olmadı mı? Olmuş, olmuştur da belki sen duymadın. Sesime doğru gel, birlikte yürüyelim. Çünkü şöyle diyor Babı Aziz; “Yol yoktur, sen yürürsen yol olur!” Ve devam ediyor; “Dünya üzerinde kaç insan varsa Allah’a giden o kadar yol vardır…” Biri de sensin! Davetlisin, gel! Davet Gelirsen hafiflersin, neşe ile gidersin Ne kadar yükün olsa yine yüksüz gidersin Bu akışlar içinde sezgin zinde olunur İhtiyar bile olsan, hareketli gidersin Bura gönül alemi tat alır da gidersin Dolu kabusla gelsen, boşanırda gidersin Ümitsiz bitap gelsen burda mümit olunur Kendini müflis bilsen, zengin olur gidersin Binbir telaşın olsa, sadeleşir gidersin Kinli, nefretli olsan, afuv kalple gidersin Kibre kapılmış olsan tabi tevazün olur Nasıl hallerin olsa, değişir de gidersin Abdulkadir Duru