Affetmek hep bana kaldı

Affetmek hep bana kaldı “Hiç gönlümü almadılar benim, ben hep kendi kendime, bir köşede affettim herkesi.”(NM) Büyük bir istek ve kararlılıkla vazgeçtiğim şeylerin son anda gözüme hoş görünmesinden kurtulamadım bir türlü. Kendimizi kazımadan kendimizi bulamıyoruz, soyacak deri kalmayana dek. Bir etki, etkiye karşı oluşmuş bir tepki, bir yaranın telafisi, bir nasırın tepkisizliği, ailenin ve dinin tılsımı. Tüm suçluluk bitene dek kendimizi soymak zorundayız. Yüreğimizden başka muska kalmayana dek. Artık bir suçluluk duymayacak kadar acı çekerek, seni koruyan zarı soyma cesareti gösterecek bedeli ödeyerek, yalnızca kendi söküğünü değil kendi elbiseni de kendin dikerek. Bir gün karşısına bilinmeyen bir ‘kendi’sinin çıktığı… Hep kontrol altında tuttuğu düşüncelerin altında yatanlarla, yaşadıkları, hissettikleri ya da hissedemedikleri ile… Kendini aslında tanımadığını anladığı… Kendiyle yüz yüze geldiği sanırım o döneme geldik Tıpkı Adalet Ağaoğlu’nun “Yaz Sonu” isimli romanında dediği gibi:”... Ne oluyorsa benim içimde oluyordu. Dışımdaki hiçbir şeye egemen değildim.