Sen İçindeki Yolu Tamamlamalısın

Bir yolum var. Ne asfalt dökülmüş, ne tabelası var. Haritada gösterilmeyen, başka kimsenin bilmediği, sadece benim içimde uzanan bir yol. Kimi sabahlar geniş bir ovada yürüyormuşum gibi ferahlatır beni, kimi akşamlarda uçurum kenarında tökezletir. Ama ne olursa olsun, bu yol bana ait. Ve ben, bu yolu tamamlamak zorundayım.
İçimde yürüdüğüm bu yolun bir başlangıç noktası yok, bir bitiş çizgisi de yok gibi. Belki de mesele varmak değil, yürümek. Belki de mesele yön değil, yöneliş… Çünkü bu yol, bana ne olmak istediğimi değil, kim olduğumu fısıldıyor. Her adımda bir maske düşüyor yüzümden, her virajda bir korkumla göz göze geliyorum.
Bazen bir çocuk çıkıyor karşıma, dizleri yaralı, gözleri umut dolu. Tanıyorum onu. Benim çocukluğum. Elinden tutuyorum, yürümeye devam ediyoruz. Biraz ileride, genç bir adam dikiliyor yoluma. Hayalleri büyük ama korkuları daha büyük. Ona cesaret veriyorum, çünkü artık biliyorum. Korkular geçer ama vazgeçiş kalır.
Yolun bazı kısımlarında durup soluklanıyorum. İç sesimle kavga ettiğim, geçmişi didik didik ettiğim yerler buralar. Neden böyle oldum? Niçin oradan dönmedim? Kimse beni anlamadı mı yoksa ben mi anlatmadım? Her sorunun ardında bir başka yol ayrımı beliriyor. Ama her seferinde bir adım daha atıyorum. Çünkü geriye dönmek diye bir şey yok. Çünkü içimdeki yol sadece ileri gider.
Dışarıdan bakıldığında sıradan biri olabilirim. Sabah uyanan, işe giden, çay içen, yorgun düşen biri. Ama içimde bir yolculuk var ki, en destansı romanlara bile konu olur. Çünkü bu yol, yalnızca bana açık. Ve ben, bu yolculukta kendi gerçeğime ulaşmadan duramam.
Kimi zaman biri gelir, elini omzuma koyar: “Yeterince geldin, burada kal,” der. Ama içimde bir ses yankılanır: “Hayır, daha değil. Sen içindeki yolu tamamlamalısın.”
Belki sonu hiç yok bu yolun. Belki tamamlamak da bir yanılsama. Ama ben yine de yürüyorum. Çünkü kendime en çok, yürürken yaklaşıyorum. Ve biliyorum, tamamlamak dediğim şey, aslında kendimi bulduğum an olacak.
Yani evet, belki yorgunum. Belki yolun bazı kısımları dikenli, taşlı, ıssız. Ama duramam. Çünkü durursam eksik kalırım. Çünkü ben, bu yolu tamamlamaya mecburum.