Dönerim Ben Sana

Bir zamanlar bir taş işçisi varmış… 

Kızgın güneşin altında bir dağın eteğindeki taş ocağında çalışır, sabahtan akşama kan ter içinde taş çıkartırmış. Bir gün yine güneşin altında çalışırken kafasını bir an kaldırıp güneşe bakmış:
– Ah bir güneş olsaydım, demiş, öylesine yüksekte, öylesine güçlü… Öykü bu ya, o an bir mucize gerçekleşmiş. Taş işçisi güneş olmuş…
Ama kısa süre sonra fark etmiş ki, dünyaya gönderdiği ışınları bulutlar kesiyor, onları aşamıyor.
– Bulutların arasından ışınlarımı geçiremedikten sonra güneş olmak neye yarar, demek ki bulut daha güçlü, keşke bulut olsaydım diye söylenmiş… O anda bir mucize daha gerçekleşmiş. Bulut olmuş… 

Dünyayı yüksekten zevkle izlerken, başlamış rüzgârın önünde sağa sola uçuşmaya. Sıkılmış.

Rüzgâr istediği anda bulutları dağıtıyor, demek ki rüzgar buluttan daha güçlü, keşke rüzgâr olsaydım demiş… Rüzgâr olmuş o anda! Bir iki esmiş sevinçle…
Ama bakmış ki önüne duvar gibi dizilen dağlara çarpıp kalıyor.
– Dağları aşamadıktan sonra rüzgâr olmanın faydası ne, demek ki dağ rüzgardan daha güçlü, keşke dağ olsaydım diye söylenmiş kendince… Ve dağ olmuş o anda… 

Bütün heybetiyle ulaştığı gücün keyfini sürerken sırtında inceden bir sızı hissetmiş.. Birisi vura vura karnından parçalar söküyor. Dağ oyuluyor…
Bir bakmış, bir başka taş işçisi çalışıyor eteklerinde… Ne yaptıysa durmamış işçi; demek ki bir taş işçisi benden daha güçlü diye düşünmüş ve keşke taş işçisi olsaydım demiş.

Bir taş işçisi olsaydım…

Judith Liberman/Masal Terapi

Dünya kendi ekseninde döner, gün olur.

Dünya her gün kendine döner.

Semazen kendi etrafında döner döner döner…

Evliyanın birine hacca gitmemişsin demişler. Kalkıp kendi etrafında dönmüş, şimdi gittim demiş…

Nereye gidersen git sonunda kendine varacaksın. Başka kapı olmadığını anla, uzatma yolu boşa.

Dönüş hep O’na. Kapı kendin, anahtar kendin, içeri gir karşılaşacağın yine kendin.

Bu yüzden fazla dolanmam ben orada burada, dönerim hep O’na, döne döne O’na…